خنجر مهربان
من آن سرابم که بینقاب آب، تشنگیهای تو را میتارانم. من آن میوهی لهیدهام که طعم تند غرور میدهد، اما دامن به دست بادها نمیسپارد.
به بازگشت نمیاندیشم، به خنجرههایی که زوق و برقشان سمجترین شانهها را مجاب میکند؛
تنها به پوزش خاموش دستهایم اندیشه میکنم.
گوش کن! پوزش دستهای بلندم را که زیر آوارِ کوتاهی، سر بلند کردهاند !
غم سراسر وجودم را فراگرفته است، فکر بی یاد تو هیچ فسفری نمی سوزاند، پشت در مغازه تندرستی نوشتهاند، به علت خرابی دل تعطیل است.
دل و روح فقط با یاد خدا سرپا میشوند و در زمانه غفلت، یکسان، همه مردهام.
ادامه مطلب...
کلمات کلیدی: روزنوشت
