تصور ما

86/5/25:: 10:15 صبح مظاهر دیدگاه

با خواهر گرامی رفتیم خرید. گفتیم از خیابون صفائیه خرید کنیم که هم محل مغازه‏های باکلاسه هم اینکه جنس‏هاشون بنجل و قدیمی نیست و به روزه.  زودتر کارمون تمام بشه. نصف این خیابون دراز قامت را دنبال یه جفت کفش اسپرت دخترونه و یه روسری خوش‏رنگ 120 یا 110 سانتی گشتیم ... یافت نشد که نشد. روسرهای خوش رنگ از 90 سانتی متر تجاوز نمی‏کردن!! بزرگ‏هاش همه زشت و بدرنگ بود !!!
مجبور شدیم بعد از یک ساعت و خورده‏ای دید زدن مغازه‏‏ها و هم‏ چنین فروشنده‏های بد حجابش(اشتباه نشه، اینجا قمه‏ها) بریم یه خیابون دیگه و خیابون لوکس فروشان را به خودشان ببخشیم.
رفتیم الغدیر، همه چی توش پیدا می‏شد،‏از کفش‏هایی که هیچکس نمی‏تونست باهاش راه بره، تا کفش‏های زنگوله دار و سوراخ سورراخ، تا کفش‏‏های که برخی زنان غربی می‏پوشن(شرمم می‏اد بگم کیا)؛‏ دریغ از کفش‏های اسپرت و سنگین و مناسب دخترونه ...
خواهرم می‏گه، یا باید اُملی بپوشیم،‏ یا هم‏رنگ جماعت بشیم(خیلی‏ از مذهبی‏ها شدن)، یا سر بزاریم به بیابون. خدایش هم راست می‏گفت، یه سری از مذهبی ها لباس‏های املی می‏پوشن که خیلی ناجوره انگار که تو 86 زندگی نمی کنن،‏ مدلای دهه‏ی 60ی  می‏پوشن. یه عده هم غش کردن تو بغل مدرنیسم، دختره مذهبی،‏ مسلمون شیعه، هیئتی ... مانتویی می‏پوشه که اصلا با چادر و هیئت نمی‏خونه، توجیه هم می‏کنه که باید بقیه را با زیبایی جذب کنیم، به روز باشیم و فلان.
برو بینیم بابا، اینقده مانتوش تنگه و کوتاهِه که
شاید هم ادعا کنه چادر سَرَمه ولی من همین جا ادعا می‏کنم که 90 درصد خانم‏های ما نمی‏تونن چادرشان را مدیریت کنند، تقصیر هم ندارند خدایش جمع کردنش کار سختیه.
راه کار سوم خواهر عزیزم که سرگذاشتن به بیابان است، کاملاً از سمت مسئولین دینی و رسمی جامعه رد شده است.
بعد از مقدار کثیری کَشتن و کُشتن این حقیر ، چند جفت کفش مورد علاقه حاج خانم واقع گشت، یکی از آنها باعث خالی شدن کارت اعتباری این حقیر گردید.

کلمات کلیدی: اینجا فکری روشن است